Çocuk gelişiminde uzmanlaşmış bir araştırmacı psikologuna göre – tahmin ettiğiniz gibi – gençlerin daha önce bir şey hatırlamaları pek mümkün olmayan – çocuklarını yurt dışına götürmek isteyen ebeveynler en az beş yaşında olmayı beklemeliler. 
Yetişkinler tipik olarak yaşları 3½ ya da dört olan olayları hatırlarken, Dr. Amanda Gummer, yabancı geziler için biraz daha başlamıştı. “Beş yaşından sekiz yaşına girmek iyi bir başlangıçtır, zira çocuklar daha sonra tüm deneyimden memnun olabilirler” diyor ve beş yaşın altındaki çocukların “tatilini hatırlamaları” mümkün olmadığını da sözlerine ekledi.
Beş neden önemli yaştalar?
Dr Gummer’in önerisi, beş yaşın daha gençken yurtdışında olup olmamalarına bakılmaksızın, yetişkinlerin en erken tatil belleğine girdikleri en yaygın yaş olduğunu ortaya koyan yeni bir araştırma tarafından destekleniyor.
Aile gezisi operatörü Florida4Less’in çalışmasına göre, ilk tatil belleği anında yetişkinlerin yaklaşık yüzde 20’si beş yaşındaydı. Ankete katılanların üçte biri için bu ilk seyahat belleği bir uçağa uçmak ya da bir havaalanında olmanın dahil olduğu bir kumsalda (yüzde 20) ya da bir havuzda (yüzde 11) yüzmeye devam ediyordu.
Dr Gummer’a göre “beşi altın çağ” çünkü okulun başlangıcına denk geliyor, bu nedenle şans çocuğun bir şov yapmış ve tatil hakkında daha fazla unutulmaz hale getirebileceğini söylüyor olabilir.
Ayrıca, çocuğun daha kapsamlı etkileşim yeteneğinde bir dönüm noktasıdır. “Bu yaşta, dilleri genellikle gelişmiş, bu yüzden soru sorabilir ve gezi hakkındaki konuşmalara katılabilir, hafızasındaki hafızayı sağlamlaştırmaya yardımcı olur” diyor.
Ancak, hafıza, bir tatil değerlendirmek için doğru metrik mi?
Bir şeyi hatırladığımız için bunun bir zevk olduğu anlamına gelmiyor. Dr Gummer’in gözlemlediği gibi: “Yenilik ve duygu, bellek yaratmada kilit faktörler. Dolayısıyla, bir çocuk daha önce hiç bir şey yapmadı ve heyecanlansa da biraz korkutursa, daha kolay hatırlayacaklarını düşünüyorlardı.”
Şimdiye kadar% 100 inandırıcı bulduğum çocukları yurtdışına çıkarmaya karşı tek argüman maliyettir. Para yetersizliğinin tek yolunun borç olması durumunda, bu, tüm ilgili taraflar için oldukça perişan bir hayat dersidir.
Ancak bellekle ilgili bu takıntı ve yurtdışında küçük çocuk getiren ebeveynlerin yalnızca kendileri için yaptıkları tutku, gelişimin önemli bir yönünü özlüyor.
Çocuğunuz beş yaşında Kenya’da bir vatoz izlemeyi hatırlayabilir. Benim yaptığım gibi amcamın bir şaşkın seyirci ve New England’lılar tarafından rüzgarla bir gölde çırpılmış bir şamandıra çıkarmadan önce Y-cephelerine kadar soyulduklarını hatırlayabilirler.
Ve yapamazlar.
Ancak, çocuğunuzu kendi ev ortamının öngörülebilirliğinin dışına çıkartmak için verilen “bir ömür boyu sürecek anıların yaratılması” iddialarından çok daha önemli nedenler vardır.
Oakland, Kaliforniya’da bulunan klinik bir psikolog Dr Erica Reischer ve “Büyük Ebeveynlerin Neleri Yaparsın?” Kitabının yazarı: Harika çocuklar yetiştirmek için 75 basit strateji: “Seyahat, evde edemediğiniz yaşam becerilerini öğrenmek için mükemmel bir temel”.
“Örneğin: yabancı bir ortamda manevra yapma; yardım istemek (nazikçe); İhtiyacınız olanı elde etmek için stratejik olmak; yeni bir yere nasıl gidilir; alışılmadık bir ortamda nasıl rahat olabilirsiniz; size yabancı olmayan insanlarla nasıl işbirliği içinde olmanız gerektiğini “söyledi.
Açıkçası, bu yaşam becerilerinde tazeleme kursu, bildiğim yetişkinlerin çoğunda kötü bir fikir olmayacaktır. Çocuklarımızla yaptığımız konuşmalarımızın üçte ikisi günlük rutinlerimiz ile ilgilidir. İster İspanya’daki bir kampa ya da Maldiv bir villada yaşayan bir yolculuğa olsun, banka dengemin bu monotonluğa son vermesine izin verecek her şeyi yaparım. Yurtdışında olması gerekiyor mu? Şart değil. Ama neden olmasın? Çocuklarım bunu hatırlamasa bile, hayat becerilerini bankaya koyacaklar ve ne biliyor musun? Hatırlayacağım. Onlara ondan bahsedeceğim.
Editör Mehmet Yakan
